ေရွးအခါကတိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေသာ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိေလသည္။ ထိုဘုရင္သည္ ေတာကစား ၀ါသနာအလြန္ပါေလ့ရွိသည္။မၾကာမၾကာေတာကစားထြက္လ်က္ေပ်ာ္ပါးခ့ဲေလသည္။ဘုရင္မင္းသည္တစ္ေန႔ သ၌ေျခြရံမွဴးမတ္တို႔ႏွင့္ေတာကစားထြက္လာခ့ဲေလ၏။
ေတာသို႔ေရာက္ေသာအခါ သမင္၊ဒရယ္၊ေခ်ငယ္စေသာသတၱ၀ါတို႔ကိုေတြ႔ရေလ၏။ထိုအခါ စုေ၀းလ်က္ လိုက္လံဖမ္းဆီးေစ၏။ကိုယ္တိုင္လည္းတာ၀န္ယူ၍ ေစာင့္ၾကပ္ျခင္းျပဳေလ၏။ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ေနရာ မွဴးမတ္တို႔မွာ အလြန္အေလးဂရုစိုက္ခ့ဲရေလ၏။ဘုရင့္အျပစ္ဒဏ္ကိုေၾကာက္ရြံ႔သျဖင့္ မိမိတို႔တာ၀န္က်ရာ ဘက္မွႏိူင္နင္းစြာ တားဆီးၾကေလ၏။ဖမ္းဆီးမိေစရန္လည္း မ်က္ျခည္မျပတ္အေလးထားခ့ဲၾကရေလ၏။
ဘုရင္ႏွင့္အေဖာ္တို႔သည္ တာ၀န္ကိုယ္စီျဖင့္ေတာနင္းလိုက္လံရွာေဖြၾကေလ၏။ထိုအခါ သားေကာင္တို႔ သည္ ဘုရင္ရွိေနရာဘက္သို႔ ေျပးထြက္ခ့ဲၾကေလ၏။ဘုရင္သည္ မဖမ္းမိႏိူင္ဘဲထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ သြားခ့ဲရေလ ၏။ထိုအခါဘုရင္အား ရွဳတ္ခ်ရန္ အခြင့္အေရမ်ားရရွိသြားၾကေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္မွဴးမတ္ဗိုလ္ပါ သူရဲမ်ားက အရွင္မင္းႀကီးတာမွ ေျပးသြားသည္ဟုေျပာင္ေလွာင္ခ့ဲၾကေလ၏။အခ်ိဳ႔ကလည္း “ေရႊသမင္ဘယ္ ကထြက္၊ မင္းႀကီးဖင္ကထြက္” ဟူ၍သေရာ္ခ့ဲၾကေလ၏။
ဘုရင္မင္းႀကီးသည္ ရွက္ႏိူးရာကားသမင္ေနာက္က ျမင္းစီး၍ လိုက္ပါခ့ဲေလ၏။ တစ္အားကုန္လိုက္ကာ ဖမ္းမိရရန္ႀကိဳးစားခ့ဲေလ၏။ သို႔ေသာ္လည္းလိုက္မမီ ဖမ္းမမိသျဖင့္ လက္မွဳိင္ခ်ခ့ဲရေလ၏။ ဘုရင္လည္းပင္ ပန္း ႏြမ္းရိကာေခြလဲခ့ဲရေလ၏။အျပင္းႏွင္ႏွင္စိုင္းခ့ဲရသည္ေၾကာင့္ျမင္းလည္း ေတာစခန္း၌ ပင္ေသဆံုး ရေလ၏။
ဘုရင္သည္ သမင္လိုက္ရင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္လည္း ကြဲသြားခ့ဲရေလ၏။တစ္ကိုယ္တစ္ကာယ တည္းျဖစ္ ကာ ေတာႀကီးမ်က္မည္း ၌တ၀ဲလည္လည္ရွိခ့ဲရေလ၏။ခရီးကလည္း ပန္းလာရသည္ေၾကာင့္ ေရ ဆာျခင္းျဖစ္လာေလ၏။ထိုအခါ ေသာက္ရန္ေသာက္ေရကို လိုက္လံရွာေဖြခ့ဲရေလ၏။ မၾကာခင္ေတာသူမ တဲအိမ္တစ္အိမ္သို႔ ခ်ဥ္းနင္းဆိုက္ကပ္မိခ့ဲေလ၏။ ထိုေနအိမ္ကိုျမင္ရလွ်င္ ဘုရင္လည္း အလြန္၀မ္း သာ မွဳျဖစ္ခ့ဲရေလ၏။
ေတာသူမသည္ ဘုရင္ဟူ၍တပ္အပ္မသိေခ်။အသားအေရ အလြန္ျဖဴေဖြးရာကား သူေဌးသားေလေလာ၊ မင္းသားေလေလာဟုေတြးထင္မွဳျဖစ္ေနေလ၏။ ဘုရင္ႀကီးလည္း ေညာင္းညာမွဳအားႀကီးေနေလ၏။ ဘုရင္ႀကီးလည္း ေညာင္းညာမွဳအားႀကီးေနသည္၊ေရကလည္း ဆာလြန္းေနသည္တို႔ေၾကာင့္ေသြးသားမ်ား ဗေလာင္ဆန္ေနေလသည္။
ထိုအျဖစ္ကို ေတာသူမျမင္ေလေသာ္ေရၾကည္ေရေအးကို တိုက္ေကၽြးခ်င္လွသည္။သို႔ေသာ္ အလ်င္တေဆာ မေပးသင့္ေသးဟုအႀကံျဖစ္ေလသည္။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလာခိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေရႊရင္ဆုိ႔ ကာ ေသ ဆံုးႏိူင္သည္ဟုေအာက္ေမ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပညာျဖင့္ဆင္ျခင္လ်က္မီးေသြးမွဳန္႔ ထည့္ ထားေသာေရ တစ္ခြက္ကို ကမ္းေပးလိုက္ေလသည္။ေရကိုရရခ်င္း မြတ္သိပ္ေနၿပီျဖစ္၍ မေရြးခ်ယ္မဖယ္မေရွာင္သာ ဘဲ မ်ဳိေသာက္မွ ျပဳခ့ဲရေတာ့၏။
သို႔ေသာ္မီးေသြးမွဳန္႔မ်ားပါရွိေနသျဖင့္ တန္႔နား၍ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းပင္ေသာက္ခ့ဲရသည္။ ထိုေရ ကုန္ေလေသာ္ ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္မံ၍ေတာင္းခ့ဲျပန္ေလ၏။ထိုအရွာ ေရွာက္သံပုရာရည္ႏွင့္ေရာစပ္ ထားေသာ ခ်ဥ္ရည္ကိုေပးေလသည္။ ထိုခ်ဥ္ရည္ကိုလည္း ျမိန္ေရရွက္ေရ သံုးေဆာင္ခ့ဲေလ ၏။ေရ၀ လင္ေရာင့္ရဲၿပီးမွသာလွ်င္ ဘုရင္လည္း လန္းဆန္းလာရေလသည္။
ဘုရင္သည္ေရေသာက္ၿပီးေနာက္ ေခတၱရပ္နားေမာပန္းေျဖေလ၏။ထို႔ေနာက္ ေတာသူမအားဥာဏ္ပညာ ရွိမရွိစံုစမ္းေလသည္။
“ပထမေပးေသာေရႏွင့္ေနာက္မွေပးေသာေရမတူ၊မည္သို႔ျခားနားကြဲျပားခ်က္ရွိေလသနည္း” ဟုေမးျမန္းေလ၏။သူမလည္း မိမိ၏ဥာဏအဆင္ျခင္ထင္ျမင္ျခင္းကိုတင္ျပေျပာဆိုေလသည္။
“အေလာတႀကီးမေသာက္မိေစရန္ မီးေသြးမွဳန္႔ထည့္၍ထိန္းေပးရပါသည္။ခ်ဥ္ရည္မွာ ေမာပန္း လည္းေျပေစ ရန္ျဖစ္သည္” ဟုရွင္းျပေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္ေတာသူမကိုပညာရွိလွသည္ ဟုယံုုၾကည္ခ့ဲေလ ၏။ေက်းဇူး လည္း တင္ေၾကာင္းဖြင့္ဟေျပာဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ေက်းဇူးတံု႔ျပန္အံ့ဟု ကတိေပးေလ၏။
“မိမိမွာဘုရင္မင္းျဖစ္သည္။ခရီးလြန္၍မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာေရာက္လာရသည္။ သင္မထံ မွ ေရေသာက္ ရျခင္းေၾကာင့္သာ အသက္ရွင္ရသည္။ေရမရလွ်င္ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္ျခင္း ေ၀ဒနာျဖင့္ကံကုန္ရာသည္။ အသင္မ၏ေက်းဇူးကားအထူးႀကီးလွပါသည္”ဟုထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးေလသည္။မိမိအား ေက်းဇူးျပဳေသာေတာ သူမကို ေတာင္တစ္ရိုးကိုပိုင္စိုးေစရန္ သနားခ့ဲေလသည္။ ေတာ သူေတာင္သားမ်ား လြတ္လပ္စြာ လုပ္ ကိုင္စားေသာက္ခြင့္ပါ ေပးသနားခ့ဲေလ သည္။ ထိုအခါမွစ၍ ေတာင္တန္းေတာင္ရိုးတို႔၌ လုပ္ကိုင္လာသူ မ်ားျပားခ့ဲရေလ၏။ ေတာသူမကႀကီးစိုးလ်က္ မ်ဳိးေဆြမ်ားပါ တစ္စတစ္စျပန္႔ပြား ေနထိုင္ သြားခ့ဲၾကေလ သတည္း။
အရွင္စကၠိႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)