ေရွးအခါက ရြာတစ္ရြာတြင္နားေလးေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ၄င္းတြင္ သားသမီးမျဖစ္ထြန္း သ ျဖင့္ ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္ကို ေမြးစားထားခ့ဲေလ၏။ ထို၀က္ကေလးကို သားသမီး အလား လြန္စြာခ်စ္ ခင္လ်က္ ေကာင္းစြာေကၽြးေမြးျပဳစုလာခ့ဲသည္။ ထို႔ေၾကာင့္တစ္ေန႔တစ္ျခား ႀကီးျပင္းလာေလေသာ္ ပို၍ပင္ လွ်င္ ခင္မင္ခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သတ္စားရန္ မဆိုထားဘိ ေရာင္းခ်ရန္ပင္ မျပဳရဲဘဲ ရွိလာခ့ဲေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ ထို၀က္သည္ အိမ္မွထြက္သြားေလရာ ေပ်ာက္ရွသြားခ့ဲရေတာ့ ၏။ ေန၀င္ေသာ္ လည္း ျပန္ မေရာက္သည့္အတြက္ စိတ္ပူပင္ ေသာကမွဳျဖစ္ခ့ဲရေလသည္။ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္လာသျဖင့္ စားမရေသာက္ မ၀င္ ေသာကေ၀ဒနာျဖစ္ခ့ဲရေလ၏။ တမွဳိင္မွဳိင္ေနမထိထိုင္မသာစိတ္ဗ်ာပါႏွင့္ ရွိလာခ့ဲရေလသည္။
“ငါ့၀က္ကို ငယ္ကပင္ ေမြးျမဴလာသည္၊အဘယ္သူလွ်င္ခိုးယူ သတ္စားေလရာသနည္း” ဟုႀကံစည္စဥ္းစား လ်က္ ရွိေလသည္။
ထိုသို႔စဥ္းစားေနရင္းရွာေဖြရန္ စိတ္ကုးျဖစ္လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းကို ပခံုးထက္မွာ တင ္လ်က္ အရွာထြက္ခ့ဲေလသည္။ ေျခဦးတည့္ရာထြက္ၿပီး လိုက္ရွာေလေသာ္ ထန္းေတာတစ္ခု သို႔ ေရာက္ သြားမိေလသည္။ထိုသူသည္ ေမာပန္းလွသျဖင့္ အေညာင္းေျဖရန္ ထန္းပင္ကို မွီရင္း ေမာေမာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခ့ဲေလသည္။
ထိုစဥ္ ထန္းတက္သမားသည္ ထန္းပင္ရင္းသို႔ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထန္းပင္မ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္ ရွဳေလ လွ်င္ ၀က္ရွာသမားကို ငုတ္တုတ္မွီကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုအခါ ထန္းတက္သ မားက စဥ္းစားမိသည္မွာ-
“ဤလူသည္ ထန္းေရကို ခိုးေသာက္ၿပီးလွ်င္ ယစ္မူးေနသည္။ ဧကႏၱ မူးယစ္သမားျဖစ္ေခ်ရာတည့္” ဟုေအာက္ေမ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္အနီးကပ္သြားလ်က္ ၾကည့္ရွဳေလသည္။ ထန္းတက္သမားေရာက္လာ ခိုက္ႏွင့္ ထိုလူႏူိးခိုက္ တည့္တည့္ဆံုၾကေလ၏။ ထိုအခါ( အိပ္မႊမ္းစဥ္ထ) အိမ္မွဳန္စံုမႊားျဖင့္ ေယာင္ ယမ္း ခ့ဲေလသည္။
ထန္းတက္သမားသည္ နားေလးထိုင္းမွဳိင္းေလ၏။ထိုသူ၏ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေျပာဆိုသံကို“အစ္ကိုတို႔ ထန္းေတာေလာ” ေမးသည္ဟု ထင္မိေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္“ဟုတ္ပါသည္၊ ကၽြႏု္ပ္ေယာကၡမထန္းေတာပါ” ဟုျပန္ေျပာခ့ဲေလသည္။ ထိုစကားကုိ ၀က္ရွာသ မားက နားၾကားတစ္မ်ဳိးလြဲ၍ ၾကားမိေလ၏။
“ေတာင္ဘက္သို႔သြားေလသည္” ဟုၾကားကာ ေတာင္ဘက္စူးစူးသို႔ ထြက္ခြာသြားေလ၏။ ေတာခ်ဳံပုတ္တစ္ခု ကို၀င္၍ ရွာမိေလရာ တကယ္ပင္ ၀က္ကိုေတြ႔ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ၀က္မွာ ေခြးကိုက္ေသာ ဒဏ္ ရာျဖင့္ ေသ ဆံုးေနၿပီျဖစ္ေလသည္။
၀က္ေသကိုျမင္လွ်င္၀က္ရွင္လည္း မ်ားစြာ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲခ့ဲေလ၏။ ၀က္ကိုေပြ႔ဖက္ၿပီးလွ်င္ ရွိဳက္ႀကီးတ ငင္ျဖစ္လိုက္ ငိုေၾကြးလိုက္ျဖစ္ေနေလ၏။ ထိုေနာက္ ၀က္ေသေကာင္ကို ပခံုးေပၚတင္လ်က္ ထမ္းယူလာ ခ့ဲေလ၏။ သြားရင္းပင္လွ်င္ လမ္းတြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကံစည္၍လာခ့ဲေလ၏။
“ငါ့မွာငယ္ရာကပင္တယုတယေမြးစားလာခ့ဲသည္။သတ္စားဖို႔ေ၀းစြ ေရာင္းခ်ရန္ပင္စိတ္မကူးဘူး၊ယခုေတာ့ ရန္သူလက္ခ်က္ျဖင့္ အေသဆိုးေသရေခ်သည္။ေျမႀကီးတြင္ ျမွဳပ္ႏွံပစ္ရန္လည္း မသင့္ေတာ္၊ကုသိုလ္တစ္ခု ခုျဖစ္ပြားေစမွ ေကာင္းမည္”ဟုအႀကံျဖစ္ခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴရန္ ေက်ာင္းထဲသို႔ ၀င္ သြားခ့ဲေလသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ဆြမ္းစားၿပီးခိုက္ျဖစ္၍ ေန႔သန္႔စင္ကာလဲေလ်ာင္းလ်က္ ေနေလသည္။ ၀က္ရွင္ သည္ ေက်ာင္းေပၚဆရာေတာ္ရွိရာသို႔၀က္ေကာင္ကိုတင္ယူလာသည္။ ဘုရားေရွ႔တြင္ထို၀က္ေကာင္ ကို ခ်ထား ကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေလ၏။လူသံၾကား၍ ဆရာေတာ္လည္း ထၾကည့္မိရာ ထိုလူကိုျမင္ေလ သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ထၿပီးေသာ္“ဒါယကာဘယ္ကလဲ”ဟုအမိန္႔ရွိေလ၏။ ၀က္ရွင္က ဆရာေတာ္သိ လို၍ ေမးသည္အထင္ျဖင့္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကိုရွင္းလင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ၀က္ရွင္သည္ေနရာမွထလ်က္ ဆရာေတာ္ကို“၀က္ကိုလွဴပါ၏။”ဟုေလွ်ာက္ထားေလ ၏။ထိုစ ကားကိုဆရာေတာ္က နားေလးသျဖင့္ တစ္မ်ဳိးၾကားခ့ဲေလ၏။
“ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကေခြးကိုက္၍ ၀က္ေသခ့ဲရသည္၊၀က္ဖုိးအေလ်ာ္ေပးရ မည္”ဟုနားၾကားလြဲခ့ဲရေလ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေဒါသထြက္လ်က္-
“ေဟ့...တကာ....မဟုတ္မရာ လာ၍စြပ္စြဲဘိသည္”ဟုေျပာလိုက္ေလ၏။
၀က္ရွင္ကလည္း“အဲ...အဲ...တကာေကာင္းလွသည္၊ ထားခ့ဲေလာ့”ဟုနားၾကားမိေလ၏။ ထိုအခါ ခ်ထားၿမဲေန ရာထားကာ ေက်ာင္းေအာက္သို႔ဆင္းလာခ့ဲေလ၏။
၀က္ရွင္ဆင္းသြားေလေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ ေဒါသထြက္ေပၚလာခ့ဲေလ၏။ အေလ်ာ္မရေလာဟူ၍ သေဘာ ျဖင့္၀က္ေသကိုထားခ့ဲသည္ထင္ေန၏။ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနဦးပဥၨင္းအားအသိေပးရန္ အသံ က်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္“ဟ့ဲ...ဦးပဥၨင္းႀကီး၊ဦးပဥၨင္ႀကီး”ဟုေခၚေလ၏။ ဦးပဥၨင္းကတိုက္ခန္းမွထြက္လာလ်က္ ဦးခ်ေလ၏။ ထိုေနာက္ ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ထိုအခါဆရာေတာ္က...
“ယခုဆင္းသြားေသာတကာသည္အေလ်ာ္ေတာင္းလာသည္၊ သူ၏၀က္ကိုကိုက္သတ္ေသလွ်င္အေလ်ာ္ေပး ရမည္သာျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းတကာႀကီးကိုေခၚ၍ ေျပာေခ်ေလာ”ဟု အမိန္႔ရွိလိုက္ေလသည္။
ဦးပဥၨင္းမွာ နားထိုင္းသူျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္စကားကို “၀က္သားခ်က္ရန္အလို႔ငွာ ေက်ာင္းတကာ ႀကီးထံ သို႔သြားေခ်၊ဆီ၊ဆား၊ငရုတ္၊ၾကက္သြန္၊ မဆလာ ေတာင္း ယူခ့ဲေလာ့ဟု တလြဲတေခ်ာ္ ၾကားသြား ခ့ဲရေလ၏။ ဦးပဥၨင္းေရာက္သြားစဥ္ ေက်ာင္းတကာႀကီးသည္ ရြာလယ္ေကာင္ဇရပ္တြင္ စပါးထည့္ စရာ ပုတ္ကို ရက္လုပ္လ်က္ရွိေလ၏။တကာမႀကီးလည္း အားအားရွိေလသျဖင့္ ကေလးကို ခါးေစာင္းတင္၍ ရြာလွည့္လည္လ်က္ သြားေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေတြ႔ရသျဖင့္ အိမ္ကို ၀န္းလွည့္ၾကည့္၍ ရွာေလ၏။
ထိုအခါ အိမ္ေအာက္တြင္ (၁၅)ႏွစ္ခန္႔ရွိအပ်ဳိေပါက္အရြယ္သမီးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္မိေလသည္။ သူငယ္မသည္၇ကၠန္းစင္တြင္ရကၠန္းရက္လ်က္ရွိေနေလ၏။ဦးပဥၨင္းလည္းေတြ ့ရေသာထုိအမ်ဳိးသမီးငယ္ကုိ လွမ္း၍ေခၚေလ၏။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ထြက္လာေသာအခါ ဦးပဥၨင္းႀကီးသည္ ေမာင္းေထာင္းဆံုထက္၌ ထိုင္ လ်က္ ေနေလသည္။
အမ်ဳိးသမီးအနီးေရာက္လာလွ်င္...
“တကာမငယ္၊ ယခုတကာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကို ၀က္သားပံ့သကူလာလွဴသြားသည္။ ခ်က္ရန္အတြက္ ဆီ၊ဆား၊လိုေန၍ ဆရာေတာ္က ေတာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ တကာႀကီး၊တကာမႀကီးကိုလည္း မေတြ႔မရွိ၊တကာ မငယ္က ေပးႏိူင္မည္ေလာ။ရကားရမည္ေလာ” ဟုေျပာဆိုခ့ဲေလ၏။
ဦးပဥၨင္းႀကီးေျပာေသာစကားကို တကာမငယ္က နားၾကားလြဲေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္...
“အို...တကာမငယ္ ယခုရက္ကန္းရက္ေနသည့္ ယဥ္သြား၊အနံယဥ္သြားေစ့ ဘယ္ႏွစ္ရာရွိသနည္း” ေမး သည္ဟုထင္မွတ္သြားေလ၏။ သူမ၏နားၾကားအတိုင္း....
“တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ယဥ္သြားအနံပါဘုရား”ဟုေျဖၾကားခ့ဲလ၏။ထိုသို႔ေျဖၾကားျခင္းကို ဦးပဥၨင္းႀကီးက...
“အရွင္ဘုရား၊တပည့္ေတာ္မအလုပ္မအားလပ္ပါ၊အရွင္ဘုရားပင္လွ်င္တက္ေရာက္၍အလိုရွိရာကိုယူေဆာင္ သြားေတာ္မူပါ” ဟုတလြဲတေခ်ာ္ၾကားခ့ဲရေလ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ေပၚသို႔တက္၍လိုအပ္သမွ် ဆီ၊ဆား၊ငရုတ္ စသည္တို႔ကို ရွာေဖြယူသြားေလေတာ့၏။
ဦးပဥၨင္းႀကီးထြက္သြားသည္ကိုျမင္ေလေသာ္ သူငယ္မသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ပါ ျဖစ္ခ့ဲေလ၏။
“သူမ်ားအိမ္ကိုလာၿပီးလွ်င္မဆီမဆိုင္ ေမးသည္သာမက အားပင္မနာမိ၊ အတင္းအိမ္ကိုတက္ၿပီးလွ်င္ ယူလို ရာယူသြားေသးသည္။ ေကာင္းၿပီ ေနပါေစ၊အမိေရာက္က တိုင္ၾကားသိစိမ့္မည္” ဟုမေက်မခ်မ္း ပေတာက္ ပရစ္ ေရရြတ္ေျပာဆိုလုိက္ေလ၏။ မၾကာမီ မိခင္ျဖစ္သူ လည္း ကေလးခ်ီမလ်က္အိမ္သို႔ျပန္လာခ့ဲေလ၏။
မိခင္၀င္လာသည္ကိုျမင္ရေလေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေ၀းမွ လွမ္းေခၚေလ၏။ အမိၾကားလွ်င္ ကိစၥအထူးရွိ သည္အထင္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလ၏။ထိုအခါ သမီးကဦးပဥၨင္းႀကီးေရာက္လာ၍ေမး သည္ကို ေျပာျပေလ၏။ ထိုေနာက္လူကိုမေျပာ သူကိုမေျပာဘဲ လက္တင္၍လိုသမွ်ယူသြားသည္ကိုပါ တိုင္ၾကားအသိေပးေလ၏။
ထိုထက္ “ဤက့ဲသို႔ဦးပဥၨင္းႀကီးမ်ဳိးကို ေက်ာင္းတြင္ထားရန္ပင္ မသင့္ေတာ္ ၊ႏွင္ထုတ္လႊတ္လိုက္ လွ်င္ ေကာင္းေတာ့သည္”ဟု မေက်မခ်မ္းစကားကိုေျပာဆိုခ့ဲေလ၏။
ထိုသို႔ေျပာၾကားသည္ကို မိခင္ႀကီးသည္အၾကားလြဲမွားခ့ဲေလ၏။ သမီးေျပာသည္ကတျခား၊မိခင္ နားခံမိျခင္း က တျခား၊တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ကာ....
“မိခင္၊ ေက်ာင္းကဦးပဥၨင္းႀကီးကို သမီးခ်စ္ႀကိဳက္ေလသည္။သမီးႏွင့္ဦးပဥၨင္းႀကီးကိုေပးစားပါေလာ့” ဟုၾကား ခ့ဲေလ၏။ ထိုအခါ ေဒသအမ်က္ထြက္လ်က္ အာက်ယ္ပါးက်ယ္ႏွင့္ဆူညံစြာ ေျပာဆိုေလ၏။
“ယခုမွလူလားေျမာက္ခါစ ရွိေသးသည္။သားလင္စကားေျပာဆိုတတ္ေခ်ၿပီတကား။ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး၊ ပခံုး လက္ႏွစ္သစ္ေလာက္ကပင္ ငါေမြးျမဴ၍ႀကီးလာရသည္။ မိဘလက္ကိုင္၍ မေပးစားရဘဲ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္ေနသည္။“ကိုယ္ထင္ကုတင္ေရႊနန္း”လုပ္ခ်င္သလား၊ ငါ့ကိုပဥၨင္းႀကီးႏွင့္ ေပးစားလား၊ ဘာ လားလုပ္ေနသည္၊ ေျပာေနသည္၊အရွက္ကၠေျႏၵမရွိ၊မရွက္မ၊ သေရမိန္းမ၊လူကိုလာ ၿပီးေတာ့ေျပာေန ေပ ေသး သည္။လူသူေလးပါးက့ဲရဲ႕ျပစ္တင္မည္ကို မေထာက္င့ဲ၊ ကိုယ္လိုရာကိုသာ ကိုယ္သိ တတ္သည္။ ဘုန္းႀကီးဖ်က္မဟူ၍ လူမ်ားအေျပာအဆိုခံရမည္ကိုလည္းမသိ၊ သူတပါးတံေတြးခြက္မွာ ပက္ လက္ေမ်ာခံရ မည္ကို မွတ္ထား၊ေကာင္းၿပီ၊ ၾကည့္ရေသးမည္၊ နင့္အေဖေရာက္လွ်င္ တိုင္တန္းအ့ံ” ဟုေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ျပဳေနခ့ဲေလ၏။
ေက်ာင္းတကာႀကီးလည္း ပုတ္ရက္ၿပီးေသာ္ အိမ္သို႔ညေနျပန္လာခ့ဲေလ၏။ ေက်ာင္းတကာႀကီးလာလွ်င္ လာခ်င္း၊ၿခံ၀မ၀င္ေသးမီကပင္ရန္ေတြ႔လုမတတ္ ေဒါမာန္ျဖင့္ေျပာခ့ဲေလ၏။
“ေမာင္ႀကီးရွင္ဖခင္၊ ကိုယ့္၏သမီးသည္ ေက်ာင္းကဦးပဥၨင္းႀကီးကို ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၿပီဆိုပါလား၊ ေပးစား ရန္ေျပာေနေလၿပီ၊ မည္သို႔ျပဳရပါမည္နည္း” ဟုတိုင္ၾကားေျပာဆိုလိုက္ေလ ၏။ ထိုစကားကို ေက်ာင္း တကာ ႀကီးသည္ တလြဲတေခ်ာ္ၾကားသိခ့ဲေလ၏။
၄င္း၏နားတြင္ ၾကားမိသည္မွာ....
“ယက္လာေသာပုတ္ကအငယ္၊အဆိုးသာတကား၊မည္သို႔ျပဳလုပ္စရာရမည္နည္း၊စပါး(၅၀)မဆိုထားဘိ၊ဆယ္ တင္း ပင္လွ်င္ ၀င္ဆံ့မည္မထင္” ဟုၾကားမိေလ၏။
ထိုသို႔အၾကားလြဲသျဖင့္ အိမ္ရွင္ေယာက်္ားကေဒါသထြက္ေလ၏။ပါးစပ္ကိုတင္းတင္းကိုက္၍ ခါးေတာင္း ကို ေျမွာင္က်ပ္စြာက်ဳိက္ေလ၏။ ထိုေနာက္ ဓါးမႀကီးကိုလက္မွကိုင္ကာ မယားျဖစ္သူကို ဆူပူဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းေလ၏။
“ေခြးမသမီး၊အယတ္တမာစြ၊တစ္ခုမွသိသည္မဟုတ္၊ အကန္းပိန္းပိတ္ႀကီး၊ ဤေလာက္ႀကီးေသာပုတ္ကို စပါးငါးဆယ္မဆံ့ဘဲရွိမည္လား၊ ၾကည့္စမ္းေလာ့”ဟုဆိုကာ ဓါးမႀကီးႏွင့္ေက်ညက္ေအာင္ မွဳန္႔မွဳန္႔ညက္ညက္ ခုတ္ပစ္ေလ၏။ ေနာက္မွမွားေလစြဟု ယူက်ဳံးမရျဖစ္ခ့ဲေလ၏။ သို႔ရာတြင္စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ထမင္းဟင္း မစားေတာ့ဘဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။
အိမ္ရွင္မသည္ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေနခ့ဲေလ၏။ ထမင္းစားေသာက္ခ်ိန္တန္ေသာအခါ သားျဖစ္ သူေမာင္ ပြားကိုေခၚေလ၏။
“မင္းအေဖ ထမင္းစားခ်ိန္တန္ၿပီႏွိဳးေလာ့” ဟုေျပာေလ၏။မိခင္ေျပာေသာစကားကို သားေမာင္ပြားအၾကား လြဲခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ အဘိုးအဘြားတုိ႔အိမ္သို႔သြားေလ၏။ အိမ္ေရာက္ေသာ္ မိ ခင္ေျပာစကားကုိ သားေမာင္ပြားသည္ လြဲမွားစြာျဖင့္ ေျပာျပေလ၏။
“အဘိုး အဘြားတို႔၊အေမက ေျပာလိုက္ပါသည္။ ေမာင့္ဖခင္အသည္းအသန္ျဖစ္ေနသည္။အိပ္ရာကပင္ မ ထႏိူင္ေတာ့ၿပီ၊ အသက္ထြက္လုမတတ္ဆိုသည္။ အေရးတႀကီးယခု ေခၚေခ်ရမည္ လႊတ္လိုက္သျဖင့္ အဘိုး အဘြားတို႔ကို သတင္းေပး ေခၚလာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အရီးႀကီးတို႔ အိမ္ကိုလည္း အသိေပး ရပါဦး မည္၊ ေခၚ ရေခ်မည္၊ ေမေမက ျမန္ျမန္လာၾကပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါသည္၊ယခုခ်က္ခ်င္း သြားၾကပါ” ဟုျပန္ေျပာ ခ့ဲေလ၏။
အဘိုးအဘြားတို႔ကား နားေလးလွသူမ်ားျဖစ္ၾကေခ်၏။ ထို႔ေၾကာင့္ေျမးျဖစ္သူစကားေျပာဆိုသည္ကို နား ၾကားလြဲေခ်ာ္၍သာ ၾကားသိခ့ဲေလ၏။
“အဘိုး အေဘာင္တို႔ ေမာင့္ဖခင္သည္ အိမ္ေထာင္ဃရာ၀ါသႏွင့္မေနလိုေတာ့ၿပီ၊ ေတာ ထြက္ၿပီးလွ်င္ေန ခ်င္လွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သကၤန္းပရိကၡရာ ၀ယ္၍ အျမန္လာခ့ဲၾကပါေလာ့” ဟုမွာၾကားခ့ဲေလသည္။
ထုိအခါ သားေမာင္ႏွမ္းကို ေခၚေစေလ၏။ ေမာင္ႏွမ္းေရာက္လာလွ်င္ ဤသို႔ေျပာေလ၏။
“ေမာင္ႏွမ္း မင္း၏အစ္ကိုႀကီးကို ရဟန္းခံၾကရမည္၊ ရဟန္းခံရန္ သကၤန္းပရိကၡရာ ၀ယ္ယူခ့ဲေလာ့” ဟု လႊတ္ေလ၏။ပရိကၡရာ၀ယ္ရန္ ေျပာဆိုေစလႊတ္သည္ကို ေမာင္ႏွမ္းနား၌ တလြဲၾကားမိေလသည္။
ေမာင္ႏွမ္းၾကားသည္မွာ...“နက္ျဖန္ခါအိမ္မွာဆြမ္းေကၽြးၾကမည္၊သို႔အတြက္ေစ်းမွ ငါးအမဲဟင္းလ်ာ ၀ယ္ေခ် ၊ ေစ်း၀ယ္၍အျပန္တြင္ ေက်ာင္းကို တက္ၿပီးေသာ္ဆရာေတာ္ကို ပင့္ေလွ်ာက္ခ့ဲေလာ့၊နက္ျဖန္ခါ တ ပည့္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ေန႔လည္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ေတာ္မူရန္ ၾကြေတာ္မူပါဘုရား”ဟုၾကားေလ၏။
မိခင္ဖခင္ တို႔ထံမွ တလြဲၾကားရသည့္အတိုင္း ေမာင္ႏွမ္းလည္း ေစ်း၀ယ္သြားေလ၏။ ၀ယ္ျခမ္းၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ထံဦးခ်၍ ပင့္ေလ၏။ ဆရာေတာ္ကလည္း နားထိုင္းလွရာကား ဆြမ္းစားပင့္သည္ကို “ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ဖခင္အသုဘျဖစ္ေနပါသည္၊နက္ျဖန္ခါညေန အသုဘရွဳရန္ အတြက္သူသာန္ဇရပ္သို႔ ၾကြေတာ္မူပါ”ဟု တလြဲတေခ်ာ္ၾကားခ့ဲေလ၏။
နံနက္မိုးလင္းၿပီးေနာက္ အလင္းေရာက္ခ့ဲေလ၏။ ဆရာေတာ္သည္ မေန႔ကပင့္ဖိတ္ထားခ့ဲသည္ကို သ တိျဖစ္ေန၏။ေန႔လည္ဆြမ္းစားၿပီး ၿပီးခ်င္း အသင့္ျပဳျပင္လ်က္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလင့္၏။ အခ်ိန္မွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေရြ႔ေစာင္းခ့ဲရေလသည္။ တစ္ေယာက္မွ ပင့္ႀကိဳရန္ မလာေရာက္ေသာေၾကာင့္ မေန သာေတာ့ဘဲ တစ္ပါးတည္းၾကြခ်ီသြားေလ၏။ သုသာန္ဇရပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ မေတြ႔ရ ။ အသုဘလည္းမေပၚလာဘဲ ကိုယ္ခ်ည္းျဖစ္ေန၏။ ေရာက္လာႏိူးျဖင့္ ဇရပ္ေပၚထိုင္လ်က္ ကမၼဌာန္းစီးျဖန္း ၍သာ ေနခ့ဲေလသည္။
အေတာ္ၾကာေလလွ်င္ ေနလည္း၀င္သြားခ့ဲေလ၏။ထိုအခါ တေစၦမိစာၦတို႔သည္ ဆရာေတာ္ကိုေႏွာင့္ယွက္ရန္ လာေရာက္ၾကေလ၏။ ဆရာေတာ္လည္းမေၾကာက္ရြံ႕ဘဲ သတိႀကီးစြာႏွင့္ေနေလ၏။ မိမိပြားမ်ား ဆင္ျခင္ ေနေသာ အသုဘကမၼဌာန္းတရားကိုပင္ အၿမဲမျပတ္ေအာက္ေမ့ရွဳမွၽႊ္လ်က္ရွိေန၏။ တစ္ညဥ့္လံုး သုသာန္ တြင္တရားလက္မလြတ္ဘဲ ေနခ့ဲေလၿပီး နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ေသာအခါမွ ဇရပ္မွ မိမိေက်ာင္း သို႔ျပန္ၾကြလာခ့ဲေလသတည္း။
အရွင္စကၠိႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)